Друцкие-Конопля

Общие сведения и происхождение рода.

КОНОП­ЛЯ-СОКО­ЛИН­СКИЕ (так­же Друц­кие-Коноп­ли, Соко­лин­ские, Соко­лен­ские) — рус­ский литов­ский кня­же­ский род, ветвь кня­зей Друц­ких. Назва­ние рода про­ис­хо­дит от про­зви­ща его родо­на­чаль­ни­ка и от назва­ния села Соко­ли­но (Соколь­ня) в Витеб­ской зем­ле неда­ле­ко от Друц­ка, где Коноп­ли-Соко­лин­ские име­ли свой удел вме­сте с кня­зья­ми Друц­ки­ми-Соко­лин­ски­ми. Родо­на­чаль­ни­ком Коноп­лей-Соко­лин­ских был князь Фёдор Фёдо­ро­вич Коноп­ля, сын кня­зя Фёдо­ра Баби­ча и внук друц­ко­го кня­зя Ива­на Семё­но­ви­ча Бабы. Род угас в муж­ской линии уже в тре­тьем поко­ле­нии, после смер­ти кня­зя Льва Коноп­ли-Соко­лин­ско­го в 1552, а послед­ним извест­ным пред­ста­ви­те­лем рода была княж­на Бог­да­на, кото­рая была заму­жем пер­вым бра­ком за кня­зем Луком­ским, вто­рым бра­ком — за Ива­ном Сапе­гой. Име­ния в Витеб­ском и Оршан­ском пове­тах, в том чис­ле Соколь­ня, пере­шли к детям Бог­да­ны Кон­стан­ти­нов­ны от Ива­на Сапе­ги, вое­во­ды подлясского.

Поколенная роспись рода

I коле­но Рюрик, князь Новгородский
II коле­но Игорь Рюри­ко­вич, вели­кий князь Киев­ский +945
III коле­но Свя­то­слав I Иго­ре­вич, вели­кий Киев­ский 942–972
IV коле­но Вла­ди­мир I, вели­кий князь Киев­ский +1015
V колено ?
VI колено ?
VII колено ?
VIII колено ?
IX колено ?
X колено ?
XI колено ?
XII коле­но Данило
XIII коле­но Миха­ил, князь Друцкой
XIV коле­но Семен Михай­ло­вич, князь Друцкой
XV коле­но Дмит­рий Семе­но­вич, князь Друцкой
XVI коле­но Семен Дмит­ри­е­вич, князь Друцкой
XVII коле­но Иван Семе­но­вич Стар­ший Баба, князь Друцкой
XVIII коле­но Фёдор Ива­но­вич Бабич Друцкий

XIX колено

1. ФЕДОР ФЕДО­РО­ВИЧ СТАР­ШИЙ КОНОП­ЛЯ СОКО­ЛИН­СКИЙ БАБИЧ ДРУЦ­КИЙ (1466, †до 1475),

від ньо­го пішли князі Дру­ць­кі-Дру­ць­кі-Коно­плі. Яго баць­ка – кн. Фёдар Іва­навіч Бабіч Друц­кі, маці невя­до­ма. Бра­ты Фёда­ра Фёда­раві­ча: кн. Сямён Саколін­скі (рода­па­чы­наль­нік кн. Друц­кіх-Сакалін­скіх), кн. Васіль Шчар­ба­ты, кн. Іван Азяр­эц­кі (рода­па­чы­наль­нік кн. Друц­кіх-Азяр­эц­кіх). У 1466 г. усе чаты­ры бра­ты зра­білі дароў­ныя запі­сы мана­сты­ру ў Чар­эі. Памёр Фёдар Фёда­равіч да 1475 г. 1 Між 1478 і 1486 рр. Марія, жон­ка (пэў­на, уда­ва) кня­зя Фёда­ра Фёда­раві­ча, разам са сваі­мі дзе­ць­мі кня­зем Фёда­рам Фёда­раві­чам і княж­ною Хвед­зею дара­валі ў поў­ную ўласна­сць свай­му дзяд­зь­ку, пану Іва­ну Іль­іні­чу, намес­ніку віцеб­ска­му, сяль­цо, «про­тивү Крас­но­го села за рекою за Дрютью”, якое ім даста­ло­ся пры пад­зе­ле. 2 У 1496 г. яна (“кня­гі­ня Фёда­ра­вая Фёда­раві­ча Саколін­ская”) разам з сынам кн. Фёда­рам Фёда­раві­чам Саколін­скім кліка­ла ў суд свай­го зяця Баг­да­на Сапегу.

Жена: МАРИЯ СЕНЬ­КІВ­НА (1459,1496), яе баць­ка – Сень­ка Іва­навіч з роду паноў Чар­эй­скіх (про­звіш­ча ўмоў­нае), брат епіска­па сма­лен­ска­га, а пас­ля мітра­паліта кіеўска­га і ўсёй Русі Місаі­ла, 3 мати — сест­ра Іва­на Іль­іні­ча. Зыход­зячы з таго, што Марыя назы­вае пана Іва­на Іль­іні­ча сваім дзяд­зь­кам, трэ­ба пры­ня­ць, што невя­до­мая па імю маці Марыі была сяст­рой Іва­на Іль­іні­ча. 4 В.Л.Насевіч памыл­ко­ва мер­ка­ваў, што Марыя была жон­кай кня­зя Фёда­ра Іва­наві­ча Бабі­ча. 5

XX генерація

2/1. ФЕДОР ФЕДО­РО­ВИЧ МЛАД­ШИЙ КОНОП­ЛЯ СОКО­ЛИН­СКИЙ БАБИЧ ДРУЦ­КИЙ (1478,1522)

сын Федо­ра Федо­ро­ви­ча Коноп­ли Соко­лин­ско­го и Марии Сень­ков­ны Чарей­ской, його діяль­ність від­но­сить­ся до 1495–1522 рр..

Між 1478 і 1486 рр. Марія, жон­ка (пэў­на, уда­ва) кня­зя Фёда­ра Фёда­раві­ча, разам са сваі­мі дзе­ць­мі кня­зем Фёда­рам Фёда­раві­чам і княж­ною Хвед­зею дара­валі ў поў­ную ўласна­сць свай­му дзяд­зь­ку, пану Іва­ну Іль­іні­чу, намес­ніку віцеб­ска­му, сяль­цо, «про­тивү Крас­но­го села за рекою за Дрютью”, якое ім даста­ло­ся пры пад­зе­ле. 6 У 1496 г. “кня­гі­ня Фёда­ра­вая Фёда­раві­ча Саколін­ская”) разам з сынам кн. Фёда­рам Фёда­раві­чам Саколін­скім кліка­ла ў суд свай­го зяця Баг­да­на Сапегу.

Князь Фёдар Фёда­равіч Сакалін­скі, высту­пав ў 1495 г. разам з маці ў спра­ве з Баг­да­нам Сапе­гам. У тым жа год­зе князь Фёдар Фёда­равіч Сакалін­скі, ажаніў­шы­ся з Але­най, дач­кою Міха­ла Рыго­раві­ча (Вага­ноўска­га), каню­ша­га Вілен­ска­га, заміж 500 коп запі­свае на яе ў пры­сут­на­сь­ці сва­ёй маці, кня­гіні Фёда­ра­вай Марыі, свай­го дзяд­зь­кі, кня­зя Дзі­міт­ра Васілеві­ча Гор­ска­га ды г. д. 1000 коп вена. З раш­э­нь­ня 1546 г., выда­на­га па спра­ве паміж Міха­лам Кузь­мі­чом ды яго­най жон­каю Апра­няй Сакалін­с­кай i кня­зем Пет­рам Луком­скім з жон­каю й яго­ным шва­грам, кня­зем Левам Кана­плёй, давед­ва­ем­ся, што па сьмер­ці Але­ны князь Фёдар ажаніў­ся паўтор­на з дач­кою кня­зя Васі­ля Луком­ска­га; але празь дзе­ся­ць гадоў стра­ціў i гэтую жон­ку, ды трэці раз пашлю­ба­ваў­ся з паняй Міха­ла­вай, каню­шы­най Віцеб­скай ці Вілен­скай, потым з трэцяю жон­кай уцёк у Мас­к­ву, дзе й памёр. Его тре­тья жена была маче­хой первой.

Пер­шая жон­ка Вага­ноўская нарад­зі­ла яму чаць­вё­ра дзя­цей: сыноў Іва­на й Кан­стан­ці­на (сьвё­к­ра кня­зя Пёт­ры Луком­ска­га) i дачок Апра­ню й Мары­ну. Зь ix трое стар­эй­шых пад­час напа­ду тата­раў (Мары­ну як дзі­ця пакі­нулі) былі забра­ныя ў няво­лю, адкуль іхны баць­ка выку­піў ix празь некаль­кі гадоў, але мала­ды Іван памёр па даро­зе дамоў. Ад дру­гое жон­кі, кн. Луком­скай, кн. Фёдар меў двух сыноў — Лева й Фёда­ра, като­ры памёр мала­дым, ды дзь­ве дачкі.

У 1522 г. суд­зіў­ся з баяры­няй Віцеб­скай Андр­эе­вай Чаплі­ча за маён­так Маркава.

Жена 1‑я: ОЛЕ­НА МИХАЙ­ЛОВ­НА ВАГА­НОВ­СКАЯ, дочь Михай­ла Гри­го­рье­ви­ча Вагановского;
Дети: Іван († моло­дим), Костян­тин (діяль­ність про­тіка­ла у 1506–1528 рр., був одру­же­ний з кн. Ана­стасією Толо­чинсь­кою, яка † 1562 р.), Опран­ка [?] (згад. під 1546 р.), Марина.

Жена 2‑я: кнж. N ВАСИ­ЛЬЕВ­НА ЛУКОМСКАЯ;
Дети: Лев († 1552 р.), Федір († моло­дим), NN († моло­дим) і Єлизавета.

Жена 3‑я: NN МИХА­ЛО­ВА, коню­ши­на Віцеб­ская ці Вілен­ская. была мача­хай пер­шай жены; у 1507 г. пані Міха­ла­ва каню­шы­на Вілен­ская суд­зіц­ца за Ваганава.

3 /1. ФЕДЬ­КА ФЕДОРІВ­НА (1475, †1520)

пры­нам­сі з 1475 г. была жон­кай Баг­да­на Сапе­гі, піса­ра гас­па­дар­ска­га. Між 1478 і 1486 рр. Марія, жон­ка (пэў­на, уда­ва) кня­зя Фёда­ра Фёда­раві­ча, разам са сваі­мі дзе­ць­мі кня­зем Фёда­рам Фёда­раві­чам і княж­ною Хвед­зею дара­валі ў поў­ную ўласна­сць свай­му дзяд­зь­ку, пану Іва­ну Іль­іні­чу, намес­ніку віцеб­ска­му, сяль­цо, «про­тивү Крас­но­го села за рекою за Дрютью”, якое ім даста­ло­ся пры пад­зе­ле. 7.

Памер­ла каля 1520 г. 8

Муж: БОГ­ДАН САПЄГА.

XXI колено

4/2. ИВАН ФЁДОРОВИЧ

Іван, Кан­стан­цін (сьвё­к­ра кня­зя Пёт­ры Луком­ска­га) i Апра­ня пад­час напа­ду тата­раў былі забра­ныя ў няво­лю, адкуль іхны баць­ка выку­піў ix празь некаль­кі гадоў, але мала­ды Іван памёр па даро­зе дамоў.

б/​д

5/2. КОН­СТАН­ТИН ФЁДО­РО­ВИЧ (1506, +1528/1534),

стар­эй­шы сын кня­зя Фёда­ра Кана­плі й Але­ны Вага­ноўс­кай. Ужо ў 1506 г. князь Кан­стан­цін Сакалін­скі атрым­лі­вае пры­вілей на 30 коп з корч­маў Аршан­скіх. У 1528 г. кароль Жыгі­монт ў зьвяз­ку з скар­гаю архі­манд­ры­та Пячор­ска­га наказ­вае кня­зю Кан­стан­ці­ну Кана­плі, каб не зьбіраў дані­ну й дахо­ды зь люд­зей у Груш­ках, якія нябож­чык князь Іван Сакалін­скі запі­саў на Пячор­скую царк­ву. У попі­се зем­скае служ­бы таго ж году князь Кан­стан­цін Кана­п­ля запі­са­ны пас­таві­ць адна­го каня. Праз хут­кі час князь Кан­стан­цін быў забіты баяры­нам Міка­ла­ем Юр’еві­чам, като­ра­му ў выніку скар­гі кня­гіні Кан­стан­ці­на­вай Кана­плі­най Настась­сі Юр’еў­ны пра забой­ства мужа, кароль пры­суд­зіў у 1534 г. выпла­ту кня­гіні 100 коп ды такую суму ў скарб.
Па кня­зю Кан­стан­ці­ну засталі­ся ўда­ва й доч­кі; уда­ва Настась­ся Юр’еў­на была кня­зёў­наю Тала­чын­с­кай. Кня­гі­ня Кан­стан­ці­на­ва Кана­плі­на Настась­ся Юр’еў­на Тала­чын­ская выклі­кае на суд зямяні­на Баг­да­на Дад­э­ру за неспра­вяд­лі­вы збор гро­шай зь ейна­га маёнт­ку Басеі. Настась­ся пашлю­ба­ва­ла­ся з Рама­нам Гарасі­мо­ві­чам; у 1549–1562 гг. жон­ка гарад­ні­ча­га, Віцеб­ская пані Рама­на­ва Гарасі­мо­ві­ча Настась­ся Юр’еў­на, кня­гі­ня Тала­чын­ская суд­зіц­ца з уда­вою свай­го бра­та, паняй Гар­на­ста­е­вай ды ейным мужам за спад­чы­ну па баць­ку. У 1562 г. Рама­на­ва Гарасі­мо­ві­ча кня­гі­ня Настась­ся Юр’еў­на Тала­чын­ская з сваім зяцем, ваявод­зі­чам Пад­ляс­кім Іва­нам Іеа­наві­чам Сапе­гам ды яго­най жон­каю, ейнай дач­кою, Баг­да­най Кан­стан­ці­наў­най Сакалін­с­кай выклі­ка­ю­ць Гар­на­ста­яў за спад­чы­ну па існя­зю Тала­чын­скім, бра­ту пані Рама­на­вай, i вый­гралі спра­ву. Яшчэ ў 1569 г. кароль, з ува­гі на скар­гу ваяво­ды Мен­ска­га, ста­рас­ты Камя­нец­ка­га Гаўры­лы Гар­на­стая, што ваявод­зіч Пад­ляс­кі пан Іван Сапе­га ад імя свай­го, цеш­чы Рама­на­вай Гарасі­мо­ві­ча­вай Настась­сі Юр’еў­ны Тала­чын­с­кай ды сва­ей жон­кі Ваг­да­ны Кан­стан­ці­наў­ны Сакалін­с­кай выклікаў на суд за маё­мась­ць кня­зя Васі­ля Юр’еві­ча Тала­чын­ска­га (род­на­га бра­та цеш­чы) позва­мі зам­ка­вы­мі (гро­дзкі­мі), лістом да ста­рас­ты Аршан­ска­га Філо­на Кміты Чар­на­быль­ска­га, наказ­вае п. Іва­ну, каб у спра­вах, што нале­жа­ць да судоў зем­скіх, позваў зам­ка­вых не выдаваў.

Жена: АНА­СТА­СИЯ ЮРЬЕВ­НА ТОЛО­ЧИН­СКАЯ (1534,1569), дочь кн. Юрия Михай­ло­ви­ча Толочинского.

6/2. ОПРАН­КА ФЁДО­РОВ­НА КОНОП­ЛЯ СОКО­ЛИН­СКАЯ ДРУЦКАЯ

Апрань­ку баць­ка выдаў за Фёда­ра Шво­кі­ра, зь якім жыла 10 гадоў, потым, стаў­шы ўда­вою, па пяці гадох, вышла за Міха­ла Кузьміча.

Цяпер Міхай­ла Кузь­міч i яго­ная жон­ка Апра­ня Фёда­раў­на Сакалін­ская выклі­ка­ю­ць на суд Пёт­ра Рама­наві­ча Луком­ска­га й яго­ную жон­ку кня­зёў­ну Бог­да­ну Кан­стан­ці­наў­ну ды іхна­га шва­г­ра кня­зя Лева Фёда­раві­ча Канаплю за тое, што тыя тры­ма­ю­ць маёнт­кі пер­шае жон­кі кня­зя Фёда­ра Кана­плі Сакалін­ска­га (які на тую жон­ку запі­саў 1000 коп), а ix (Кузь­мі­чоў) да вало­да­нь­ня імі не дапус­ка­ю­ць. Кароль, узва­жы­ў­шы, што памя­нё­ны запіс кня­зя Фёда­ра Кана­плі выдад­зе­ны жон­цы насу­перак ста­ту­ту, але ў зьвяз­ку з доў­гім маў­ча­нь­нем Апрань­кі, якая не заяў­ля­ла пра свае пра­вы, адхіліў скар­гу Кузьмічоў.

Муж 1‑й: ФЕДОР ШВОКИРА

Муж 2‑й: МИХА­ИЛ КУЗЬМИЧ

7/2. МАРИ­НА ФЁДО­РОВ­НА КОНОП­ЛЯ СОКО­ЛИН­СКАЯ ДРУЦКАЯ

баць­ка выдаў за Юра­гу (Юрыя?), даю­чы ёй у паса­гу Драчулукі.

Муж: БОГ­ДАН ЮРАХА

8/2. ЛЕВ ФЁДО­РО­ВИЧ КОНОП­ЛЯ СОКО­ЛИН­СКИЙ (?-1552)

сын кня­зя Фёда­ра Кана­плі й яго­най дру­гое жон­кі, кня­зёў­ны Луком­скай, ужо ў 1540 г. як князь Леў Фёда­равіч Сакалін­скі выклі­кае на суд кня­зя Андр­эя Азер­ска­га за кры­ў­ды ў маёнтках.

Цяпер Міхай­ла Кузь­міч i яго­ная жон­ка Апра­ня Фёда­раў­на Сакалін­ская выклі­ка­ю­ць на суд Пёт­ра Рама­наві­ча Луком­ска­га й яго­ную жон­ку кня­зёў­ну Бог­да­ну Кан­стан­ці­наў­ну ды іхна­га шва­г­ра кня­зя Лева Фёда­раві­ча Канаплю за тое, што тыя тры­ма­ю­ць маёнт­кі пер­шае жон­кі кня­зя Фёда­ра Кана­плі Сакалін­ска­га (які на тую жон­ку запі­саў 1000 коп), а ix (Кузь­мі­чоў) да вало­да­нь­ня імі не дапус­ка­ю­ць. Кароль, узва­жы­ў­шы, што памя­нё­ны запіс кня­зя Фёда­ра Кана­плі выдад­зе­ны жон­цы насу­перак ста­ту­ту, але ў зьвяз­ку з доў­гім маў­ча­нь­нем Апрань­кі, якая не заяў­ля­ла пра свае пра­вы, адхіліў скар­гу Кузьмічоў.

У 1546 г. князь Леў Фёда­равіч Кана­п­ля атрым­лі­вае част­ку спад­чы­ны па сваім баць­ку. У тым жа год­зе князь Леў Кана­п­ля разам зь іншы­мі кня­зя­мі Друц­кі­мі аба­ра­няе свае пра­вы на Дру­цак, на які прэт­эн­да­валі кн. Палу­бен­скія. У падоб­най спра­ве з Рыго­рам Пад­бяр­эс­кім у 1548 г. высту­па­ю­ць князі Друц­кія а між імі князь Леў Фёда­равіч Сакалін­скі. У тым жа год­зе князь Леў Кана­п­ля суд­зіц­ца з кня­зем Андр­эем Азяр­эц­кім за розь­ні­цу ў маё­мась­ці. Праз два гады ў Кана­пель­чы­цах (1550 г.) князь Леў Фёда­равіч Сакалін­скі ў пры­сут­на­сь­ці свай­го дзяд­зь­кі кня­зя Андр­эя Іва­наві­ча Азяр­эц­ка­га й бра­та, кня­зя Баг­да­на Андр­эеві­ча Сакалін­ска­га запі­свае на Пячор­скі мана­стыр люд­зей у Ста­рынш­чыне ды яшчэ ў 1551 г. князь Леў Фёда­равіч Сакалін­скі мае судо­вую спра­ву пра рабу­нак. Памёр у 1552 г., не пакі­нуў­шы нашчад­каў. У наступ­ным год­зе пра свае пра­вы на спад­чы­ну па кня­гіні Рат­ніц­кай (мелі пра­вы i Луком­скія) заявілі толь­кi доч­кі яго­нае сяст­ры Альж­бе­ты Ўла­ды­ка, народ­жа­най так­са­ма з Луком­скіх. На ім скон­чы­ла­ся галі­на кня­зёў Сакалін­скіх па мянуш­цы Канапля.

Ган­на Міку­лич, пер­шы раз заму­жам за кн. Львом (Фёда­раві­чам) Сакалін­скім (Кана­плёй), затым за кн. Баг­да­нам Азяр­эц­кім 7.12.15559; Палонія, заму­жам за кн. Баг­да­нам Андр­эеві­чам Азярыц­кім 18.05.1552 і 12.06.155310; Баг­дан­на, заму­жам за тым жа [?] кн. Баг­да­нам Андр­эеві­чам Азяр­эц­кім 28.11.1555, 11.06.1560;(НГАБ. КМФ-18. Воп. 1. Спр. 247., с. 456 адв.; М‑256, 131 адв.)). Мож­на мер­ка­ва­ць, што гэта адна асо­ба, якая мела два імя — Палонія і Баг­да­на, пад які­мі высту­пае ў роз­ных даку­мен­тах, а Ган­на — гэта апіска пера­пісчы­ка. Іван Бары­савіч Мікуліч апе­ка­ваў сваю пля­мен­ні­цу княж­ну Аўдоц­цю Львоў­ну Сакалін­скую (Кана­плян­ку), дач­ку сва­ёй сяст­ры Ган­ны (Баг­да­ны-Палоніі?), якой нале­жа­ла пало­ва атчызна­га маёнт­ка Новае Сяло. Па дамо­ве ўсіх трох бакоў ад 7.12.1555 гэтая пало­ва маёнт­ка была пера­дад­зе­на ў арэн­ду кн. Яну­шу Баг­да­наві­чу Любец­ка­му і яго жон­цы княжне Васілі­се Львоўне (Сакалін­с­кай), сяст­ры Аўдоц­ці, улас­ні­цы дру­гой пало­вы маёнт­ка11.

∞, ПОЛО­НИЯ-БОГ­ДА­НА (АННА?) БОРИ­СОВ­НА МИКУ­ЛИЧ, мсти­слав­ская земянка.

б/​д

9/2. ФЕДОР ФЁДОРОВИЧ

б/​д

10/2. NN ФЁДО­РОВ­НА КОНОП­ЛЯ СОКО­ЛИН­СКАЯ ДРУЦКАЯ

11/2. ЕЛИ­ЗА­ВЕ­ТА ФЁДО­РОВ­НА КОНОП­ЛЯ СОКО­ЛИН­СКАЯ ДРУЦКАЯ

Муж: ФЕДОР ВЛАДЫКА.

XXII колено

12/5. БОГ­ДА­НА КОН­СТАН­ТИ­НОВ­НА КОНОП­ЛЯ СОКО­ЛИН­СКАЯ ДРУЦ­КАЯ († 1584)

була єди­ною пред­став­ни­цею цьо­го поколін­ня, з чиєю смер­тю ця роди­на вигас­ла. Цяпер Міхай­ла Кузь­міч i яго­ная жон­ка Апра­ня Фёда­раў­на Сакалін­ская выклі­ка­ю­ць на суд Пёт­ра Рама­наві­ча Луком­ска­га й яго­ную жон­ку кня­зёў­ну Бог­да­ну Кан­стан­ці­наў­ну ды іхна­га шва­г­ра кня­зя Лева Фёда­раві­ча Канаплю за тое, што тыя тры­ма­ю­ць маёнт­кі пер­шае жон­кі кня­зя Фёда­ра Кана­плі Сакалін­ска­га (які на тую жон­ку запі­саў 1000 коп), а ix (Кузь­мі­чоў) да вало­да­нь­ня імі не дапус­ка­ю­ць. Кароль, узва­жы­ў­шы, што памя­нё­ны запіс кня­зя Фёда­ра Кана­плі выдад­зе­ны жон­цы насу­перак ста­ту­ту, але ў зьвяз­ку з доў­гім маў­ча­нь­нем Апрань­кі, якая не заяў­ля­ла пра свае пра­вы, адхіліў скар­гу Кузьмічоў.

Име­ния в Витеб­ском и Оршан­ском пове­тах, в том чис­ле Соко­ли­но, Коно­пель­чи­цы и дру­гие вла­де­ния после смер­ти Льва пере­шли к детям Бог­да­ны Кон­стан­ти­нов­ны от Ива­на Сапеги.

Муж 1‑й: кн. ПЕТР РОМА­НО­ВИЧ ЛУКОМСКИЙ

Муж 2‑й: ИВАН ИВА­НО­ВИЧ САПЕ­ГА (?-1580).

КЖ. АВДО­ТЬЯ ЛЬВОВ­НА КОНОП­ЛЯН­КА СОКОЛИНСКАЯ

Іван Бары­савіч Мікуліч Апе­ка­ваў сваю пля­мен­ні­цу княж­ну Аўдоц­цю Львоў­ну Сакалін­скую (Кана­плян­ку), дач­ку сва­ёй сяст­ры Ган­ны (Баг­да­ны-Палоніі?), якой нале­жа­ла пало­ва атчызна­га маёнт­ка Новае Сяло. Па дамо­ве ўсіх трох бакоў ад 7.12.1555 гэтая пало­ва маёнт­ка была пера­дад­зе­на ў арэн­ду кн. Яну­шу Баг­да­наві­чу Любец­ка­му і яго жон­цы княжне Васілі­се Львоўне (Сакалін­с­кай), сяст­ры Аўдоц­ці, улас­ні­цы дру­гой пало­вы маёнт­ка12.

КЖ. ВАСИ­ЛИ­СА ЛЬВОВ­НА КОНОП­ЛЯН­КА СОКОЛИНСКАЯ

Іван Бары­савіч Мікуліч Апе­ка­ваў сваю пля­мен­ні­цу княж­ну Аўдоц­цю Львоў­ну Сакалін­скую (Кана­плян­ку), дач­ку сва­ёй сяст­ры Ган­ны (Баг­да­ны-Палоніі?), якой нале­жа­ла пало­ва атчызна­га маёнт­ка Новае Сяло. Па дамо­ве ўсіх трох бакоў ад 7.12.1555 гэтая пало­ва маёнт­ка была пера­дад­зе­на ў арэн­ду кн. Яну­шу Баг­да­наві­чу Любец­ка­му і яго жон­цы княжне Васілі­се Львоўне (Сакалін­с­кай), сяст­ры Аўдоц­ці, улас­ні­цы дру­гой пало­вы маёнт­ка13.

Документы

№ 1

1478–1482 гг. Дароў­ный ліст кня­гіні Марыі намес­ніку віцеб­ска­му Іва­ну Іль­іні­чу на сяль­цо каля ракі Друць.

А се ѧ, кн(ѧ)г(и)ни Ѳед(о)роваѧ Ѳед(о)рович(а) кн(ѧ)г(и)ни Марьѧ и сво­им сыномъ со
кн(ѧ)з(е)мъ | Ѳед(о)ромъ Ѳед(о)ровичемъ и сво­ею доч­кою со кн(ѧ)жною Хведею.
Соз­но­ва­емъ | сами на себе сим нашим листом каждом(у) добром(у), коли ком(у) бедет постреб(а) ег(о) ви|дети або слышат(и). Доро­ва­ли веч­но, дал(и) есмо г(оспо)д(и)нү дѧд(е) наше­мү пан(у) Иван(у) Иль|инич(у), намесник(у) витебь­ско­мү, сел(ь)це свое, штос(ь) намъ достал(о) на дел про­тивү Кр|асного села за рекою за Дрютью под­ле ег(о) м(и)л(о)сти дво­ра, што Шибе­ка дер|жал при моемъ свѣк­ре тое дел(ь)ници кн(ѧ)зѧ Васильѧ Ѳед(о)рович(а), деверѧ моег(о), | што поехал проч(ь). А доро­ва­ли ес(ь)мо и дали г(оспо)д(и)нү дѧд(е) нашем(у) пан(у) Иван(у) Ильинич(у) вѣч­но | и непорүш­но. Волен ег(о) м(и)л(о)сть сам держат(и) або про­да­ти и заменит(и), комү хочет | ѡтда­ти, күда хотѧ повернүт(и), а нам самимъ и детем нашим и ближ­ним нашим | ником(у) из род(а) нашег(о) оу те сел(ь)це не надо­бе оүступатис(ь), ани по(и)скуват(и), вѣч­но пану | Ива­ну и ег(о) детем. А при том был кн(ѧ)зь Васи­леи Гри­го­рье­вич. А на твер­дость пан | Иван листъ сес(ь) наш зашею пѣча­тью […] ег(о) м(и)л(о)сти.

Над тэкс­там архіў­ны над­піс ХІХ-ХХ стст.: Ilinicz.
На адва­рот­ным баку арку­ша на двух стол­ках два архіў­ных запі­сы XVI ст., раз­меш­ча­ныя побач. Левы запіс у тры рад­кі: List kniehini Fiedoro|wei Fiedrowicza kniehi|ni Marii na iakies sielo.
Пра­вы запіс у чаты­ры рад­кі, не цал­кам чыта­ец­ца з‑за выга­сан­ня тэксту:
Zapis kniehyni Teodora | panu Iwanu Iliczu namiesni|ku chrebtowskiemu [...]|na y dwor y rzeką[...].

НГАБ. Ф.694. Воп.4. Спр.1903. Пуб­ли­ка­ция: Пазд­ня­коў В. Бела­рус­кая гра­ма­та XV ста­годдзя: дароў­ны ліст кня­гіні Марыі намес­ніку віцеб­ска­му Іва­ну Іль­іні­чу на сяль­цо каля ракі Дру­ць // Герольд Litherland № 19, с.118–125

1. Wolff, J. Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku. Warszawa, 1895. S.168.[↩]
2. НГАБ. Ф.694. Воп.4. Спр.1903. Стр.8[↩]
3. Wolff, J. Kniaziowie litewsko-ruscy... S.168–169.[↩]
4. Пазд­ня­коў В. Бела­рус­кая гра­ма­та XV ста­годдзя: дароў­ны ліст кня­гіні Марыі намес­ніку віцеб­ска­му Іва­ну Іль­іні­чу на сяль­цо каля ракі Дру­ць // Герольд Litherland № 19, с.118–125[↩]
5. Насевіч, В.Л. Род кня­зёў Друц­кіх у гісто­рыі Вяліка­га княст­ва Літоўска­га (XIV–XVI стст.) // Ста­рон­кі гісто­рыі Бела­русі. Мн.: Наву­ка і тэхніка, 1992. С.97.[↩]
6. НГАБ. Ф.694. Воп.4. Спр.1903. Стр.8[↩]
7. НГАБ. Ф.694. Воп.4. Спр.1903. Стр.8[↩]
8. Wolff, J. Kniaziowie litewsko-ruscy... S.169.[↩]
9. НГАБ. КМФ-18. Воп. 1. Спр. 246., с. 547, 547 адв.[↩]
10. НГАБ. КМФ-18. Воп. 1. Спр. 246., с. 107.[↩]
11. НГАБ. КМФ-18. Воп. 1. Спр. 246., c. 547, 547 адв.[↩]
12. НГАБ. КМФ-18. Воп. 1. Спр. 246., c. 547, 547 адв.[↩]
13. НГАБ. КМФ-18. Воп. 1. Спр. 246., c. 547, 547 адв.[↩]